De reden dat ik dit blog startte, was ik alweer bijna vergeten. Het is nu inmiddels zo’n anderhalf jaar geleden dat bekend werd dat de aanbesteding van het WMO-vervoer op Walcheren van Connexxion over zou gaan naar TCR.
Ik was daar erg teleurgesteld over, sterker nog, ik was er boos over. De drie gemeenten op Walcheren kozen TCR met zijn twijfelachtige reputatie boven de degelijke en betrouwbare Connexxion. In elk geval, dat vond ik toen toch. Het zorgde voor veel onrust en onzekerheid, ook onder de andere chauffeurs en de klanten. En ik had het er juist zo naar mijn zin.
Ik had een uitlaatklep nodig. Mijn frustratie uiten tegen iedereen die maar wilde luisteren, was niet voldoende. TCR moest met de aanbesteding een hoeveelheid chauffeurs mee overnemen, maar ik wilde daar niet bij zijn, mijn weerstand was te groot.
Wat ik wèl wilde doen was me volstrekt onduidelijk, los van het feit dat het volop crisis was, en ik inmiddels ook niet meer tot de jongsten hoorde op de arbeidsmarkt.
Het idee ontstond toen om een blog te starten. Daarop zou ik al mijn belevenissen die ik mee maakte om rond te komen opschrijven, zodra ik geen taxichauffeuse meer zou zijn.
Van allerlei tijdelijke baantjes tot aan misschien zelfs weer een vaste baan. Of niet.
Tegelijkertijd was ik van mening dat er heel wat mis was bij TCR en dat ik dat wel aan de kaak kon stellen.
Toen kwam het moment dat ik op sollicitatiegesprek mocht komen en ik tot mijn grote verbazing werd aangenomen. Dit wilde ik niet. Mijn weerstand was te groot. Toch heb ik het gedaan. Het voelde aan als verraad aan mezelf. Maar ik had ook mijn vaste lasten en het alternatief was te onzeker.
Maar het bestaansrecht voor dit blog was daarmee ook onderuit gehaald. Negatieve berichten plaatsen, doe ik bij nader inzien toch niet graag, vooral niet over mijn eigen werkgever.
Een jaar lang heb ik dan ook amper geweten wat ik hier mee aan moest. Inmiddels lukt het me alweer een paar maanden om wekelijks iets te plaatsen. De vorm en de inhoud wisselen nog, evenals de kwaliteit. Toch kan ik nog steeds stukjes over mijn werk plaatsen, ook al is het in een heel andere vorm dan ik in eerste instantie had gedacht.
En ik ben blij dat ik nog steeds vast werk heb. Ik geef toe dat er het eerste half jaar wat strubbelingen waren, maar daarna is de rust terug gekeerd. Dat ervaar ik als zeer prettig, ik ben er achter gekomen dat ik moeite heb met stressvolle situaties. Het werk is niet veranderd, dat is nog steeds enorm leuk. Mijn collega’s bestaan voor een deel uit de chauffeurs die ook al bij Connexxion werkten, heel vertrouwd. Wij worden aangestuurd vanuit een centrale in Terneuzen, dat is nieuw, maar dat doen ze boven verwachting goed.
En over het wagenpark van TCR laat ik me dan maar gewoon niet negatief uit…