Het was alweer een paar weken geleden dat ik op een ‘gasbus’ had gereden. Sinds zo’n driekwart jaar heeft TCR een aantal busjes rondrijden die aardgas als brandstof hebben. Dit onder de noemer groen en duurzaam. Wellicht is het milieuvriendelijker dan diesel, maar het is nog steeds een fossiele brandstof, lijkt mij.
Het was dus alweer een paar weken geleden dat ik op een ‘gasbus’ had gereden. Aan het einde van de dienst is het van belang de bus nog af te tanken. Aangezien op de centrale alleen diesel kan worden getankt, gebeurt dit een kilometer verderop bij een benzinestation. De slang wordt vastgeklonken aan de tank van het busje en dan is de pomp enige tijd bezig, die gebruik ik om de administratie voor die dag zover mogelijk af te ronden. De pomp slaat vanzelf af. Het is dan een kwestie van loskoppelen en snel naar de centrale rijden. Want vaak staat er al een volgende chauffeur klaar om erop verder te rijden.
Het was dus alweer een paar weken geleden dat ik op een ‘gasbus’ had gereden. Aan het einde van de dienst twijfelde ik of ik af zou tanken, ik was al een kwartier over tijd en met het tanken zou er nog een kwartier bijkomen. Het was niet zo druk geweest en daardoor had ik niet zoveel kilometers gereden. Mijn opvolger kon toch ook tanken.
Omdat ik er er zo goed als langs kwam, stopte ik er toch maar, heb ik de slang aangekoppeld en terwijl de pomp bezig was, rondde ik al zoveel mogelijk af. Ik hoorde de pomp af slaan.
Eerder dan anders, maar ik had natuurlijk ook minder verbruikt. Ik deed nog even een paar laatste dingen en een minuut later reed ik weg.
Op het moment dat ik wegreed, hoorde ik een geluid dat niet hoorde. Automatisch stopte ik direct en tegelijkertijd drong tot me door dat ik de slang nog niet had los gemaakt.
Een blik opzij bevestigde mijn conclusie, de slang hing nog aan mijn busje, los van de pomp. Snel heb ik de slang los gekoppeld en opzij gelegd en nee, ik ben er niet vandoor gereden.
Ik ben netjes naar de medewerkster gelopen, op mijn beurt gewacht en mijn verhaal gedaan.
Het was net spitsuur en ze moest de nodige dingen met me afhandelen, dus ben ik heel geduldig geweest en intussen de centrale even gebeld, dat het nóg iets langer ging duren.
Ik had allang de grootste spijt dat ik toch was wezen tanken.
De volgende dag heb ik nog een Europees Schadeformulier ingevuld en netjes op de administratie afgegeven. Ik heb geprobeerd uit te leggen hoe het zo ver heeft kunnen komen.
Ik kreeg daar de opmerking op dat het een verzekeringskwestie was en: “Dat zou mij nou nooit overkomen!”
Het enige goede antwoord dat ik hierop kon geven was: “Tot gisteren zou ik hetzelfde hebben gezegd, maar het is me toch overkomen.”