Wederom was het een hele tijd druk geweest, zo’n beetje alle oudere mensen waren wel ergens uitgenodigd. Meestal bij de kinderen. Maar nu was het rustig geworden, erg rustig. Ze had bericht gekregen dat ze pauze mocht gaan houden, normaal is dit een half uur, maar voor de komende anderhalf uur stond er niets op de rit.

Ze wist heel even niet wat ze moest doen. Ze kon naar huis, maar daar was het koud en ongezellig. Met deze dagen waren snackbars dicht, dus dat hoefde ze niet te proberen. Restaurants hadden alleen op reservering een speciaal menu die de hele avond duurde. Maar al die tijd maar gewoon in de auto blijven zitten was al evenmin aantrekkelijk. Ze kon toch moeilijk anderhalf uur de motor stationair laten draaien om een beetje warm te blijven. Ze zag nog eens vanaf de straat hoe gezellig het was bij iedereen.
Ze besloot naar de centrale te rijden. Ze kwam langs de centralist, die ze niet zo goed kende. Na een paar stroeve opmerkingen over en weer, gaf ze aan dat ze graag de eerste ritten wilde hebben.
In de kale tl-verlichte ruimte haalde ze haar boterhammen tevoorschijn. Er was verder niemand, de andere chauffeurs vielen waarschijnlijk met de neus in de boter, konden zo aanschuiven aan een rijk en luxe gevulde dis, met hun familieleden. Ze doodde de tijd met een spelletje op haar telefoon. Totdat dezelfde mensen weer terug wilden, met een verzadigd volle buik van het luxe eten en een aangename roes van de wijn.

Thuis aangekomen, ging ze net als anders onder de douche en vervolgens direct door naar bed. Dit keer kreeg ze een nieuwe droom.
Deze droom speelde zich af in het huis waar zij woonde met haar gezin toen alles nog goed was. Met dit verschil dat het zich deze Eerste Kerstdag afspeelde. Het was háár gezin, háár man, háár zoon, háár dochter, maar die vrouw was zij niet. De hele tijd liep zij heen en weer van de keuken naar de eettafel en schoof zij aan om mee te eten. Ook de familie van zijn kant was aanwezig en het zag eruit als een reclame voor de ideale familie. Zo’n lange, gedekte tafel vol luxe etenswaren, glazen wijn en blije gezichten.
Ze kon haar blik niet afhouden van de gezichten van haar geliefden. De aangetrouwde familie geloofde ze wel, daar had ze niet zoveel aandacht voor, maar haar dochter, haar zoon, haar man. Een hele tijd bleef ze maar staren, afwisselend van het ene gezicht naar het andere. Wat waren ze veranderd, en wat zagen ze er gelukkig uit!
En wie was toch die vreemde mevrouw, die had ze nooit eerder gezien. Had haar man een nieuwe vriendin? Was hij hertrouwd? Dat had niemand haar ooit verteld. Maar hoe kon dat ook! Iedereen had het contact met haar verbroken! De nieuwe mevrouw paste goed in het gezin, alsof het nooit anders was geweest. Dat deed pijn. Het gaf haar het inzicht dat haar gezin was opgekrabbeld en verder was gegaan met leven, terwijl zij was blijven hangen in haar eenzaamheid en verbittering. Uit het veld geslagen door dat besef werd ze wakker. De nieuwe situatie overpeinzend, bleef ze weer zo lang mogelijk liggen.
Uiteindelijk moest ze er toch weer uit. In de spiegel boven de wastafel bespeurde ze een verandering in haar gezicht. Naast de ontevreden trekken rond haar mond, lag er nu ook een onzekere blik in haar ogen. Nog steeds van haar stuk gebracht, trok ze de deur achter zich dicht en vertrok door de prut van de smeltende sneeuw naar een nieuwe dag werk met de gedachte: ‘Wat zal het vandaag allemaal weer worden?’