Donderdag 15 maart 2012, om 19.00 uur heb ik mijn laatste sjekkie gedraaid en opgerookt en bewust van genoten – oh wat geniet je van zo’n moment. Ben benieuwd hoe lang die datum in mijn herinnering zal blijven hangen.
Vanaf ongeveer mijn 17e jaar heb ik gerookt. In 1997 ben ik ook al een keer gestopt en dat ging goed, maar ik moest wel iets ter vervanging hebben, dat werk snoepen. In drie jaar tijd was ik 23 kilo aangekomen en geloof me, dat is niet leuk. Daar ga je je niet beter van voelen of meer zelfvertrouwen van krijgen. Door omstandigheden ben ik weer gaan roken en drie jaar later waren diezelfde kilo’s er gelukkig ook weer af, maar ja…
Het schrikbeeld van opnieuw een teveel aan kilo’s heeft mij er wel van weerhouden eerder een poging te doen om te stoppen. Ik wilde niet opnieuw zoveel aankomen, maar dit keer probeerde ik iets anders…
Want diezelfde week ben ik dus ook voor het eerst gaan hardlopen, op echte sportschoenen, van de Lidl, en ik hield het welgeteld een halve minuut vol!
Ook had ik me ingeschreven voor Start to Run, georganiseerd door Dynamica-Sport. Dit bestond uit zes keer een clinic op donderdagavond of op zaterdagochtend. Maar misschien was dit nog iets te hoog gegrepen, zowel mijn werk als mijn conditie werkten niet helemaal mee…
Omdat ik op donderdagavond aan het werk was en op zaterdagochtend om de week, kon ik jammer genoeg maar drie keer meedoen en de laatste zaterdag was gelijk een loopje weg van de atletiekbaan en drie kilometer ver. Dat lukte me nog niet helemaal, ik heb ongeveer de helft gesnelwandeld, dat ging trouwens bijna net zo hard…
Daarna mocht ik nog een maand op verschillende dagen bij verschillende trainers uitproberen wat me het beste beviel. Ik kon alleen op dinsdagavond iedere week, dus dat was snel beslist, dacht ik… Dat heb ik anderhalve keer volgehouden, ik liep vooral heel ver achteraan. De tweede week had ik daar zo de balen van, dat ik halverwege bijna met tranen in de ogen ben weggegaan. Ik geloof dat ze niet goed wisten wat ze met me aanmoesten en ik wist niet wat ik had mogen verwachten. Maar ik liep veel liever in mijn eentje een rondje thuis in de buurt.
Dat rondje was ongeveer drie kilometer en aan de hand van een schema dat ik van internet had gehaald, lukte het me om op een gegeven moment inderdaad drie kilometer aan één stuk hard te lopen. Wat een juichmoment. Een torenhoge hartslag en hijgend als een paard, was het toch een grote overwinning. Echt snel ging het niet, mijn doorrookte longen gaven al snel aan wanneer het hard genoeg ging, maar dat gaf allemaal niets. Want ik ging er steeds meer plezier aan beleven, en dat was iets dat ik van tevoren nooit had kunnen vermoeden. Dat ik ’s morgens eerst een rondje wilde hardlopen, voordat ik aan de rest van de dag kon beginnen…