En altijd kwam het weer terug! Verkiezingen! Landelijk, provinciaal, gemeentelijk, Europees en zelfs waterschap. En altijd wist ik er niets van! Van landelijk en gemeentelijk ben ik altijd een zwever geweest. Van de rest wist ik zo goed als niets.
Tot vorig jaar. Ik zag ene Jesse Klaver zitten bij een praatprogramma en ik raakte zowaar enthousiast. Zo fris en aanstekelijk en hij had een visie. Toen zei ik: “Als hij tot aan de verkiezingen zo fris en vol vuur kan blijven, heeft hij mijn stem.”
Naar mijn idee is hij zo gebleven, dus…
In januari werd ik voor het eerst lid van een politieke partij, van GroenLinks.
Voor het eerst hoefde ik me niet af te vragen wat voor vakje ik rood moest maken in het stemhokje.

Januari  was wel de periode van de verkiezingen, dus kreeg ik direct veelvuldig een Nieuwsbrief binnen en via Facebook wisten ze me ook gauw te vinden.
Hierin gaven ze aan dat ze graag zagen dat ik een actieve vrijwilliger werd, ik kon mee flyeren vanuit een pand in het centrum van Middelburg. Maar voorlopig vond ik het lid worden van een politieke partij op zich al een hele stap.

Maar dat was allemaal landelijk. Bij de gemeente had ik al een paar jaar een vaag gevoel, dat ik  meer betrokken wilde zijn. Een eerste stap zou zijn geweest om op de tribune een openbare raadsvergadering bij te wonen. Maar op dat tijdstip zat ik dan ook vaak lekker op de bank voor de tv en dan was het net teveel moeite om er heen te gaan. Bovendien vond ik ook wel een beetje eng, misschien zou ik er niets van snappen of was het oersaai…

In maart stond er een oproep in een huis-aan-huisblad. Ik kon me vòòr een bepaalde datum opgeven voor een cursus ‘Politiek Actief’ in Middelburg, dat voor de gelegenheid samenwerkte met Vlissingen. Er was nog net één plaats vrij voor Middelburg, dus ik mocht meedoen.
Nog geen week later zette GroenLinks een campagne op met ‘Zin in GroenLinks in Zeeland’ Nou, daar had ik misschien ook wel zin in, dus daar had ik me evengoed voor aangemeld.

Als dat maar goed komt…