‘Dat jij nog geen computer hebt, snap ik niet!’ was een opmerking die ik zo’n vijfentwintig jaar terug kreeg van een dorpsgenoot. ‘Je kan er zoveel meer mee, dan met een typemachine.’
Ik had een elektronische typemachine, waar ik onder andere de dorpskrant op typte. Die typemachine was heel overzichtelijk. Je hoefde niet zo hard te stampen en er zat ook nog een correctielint in, heel handig. Wel moest ik vaak een nieuw correctielint plaatsen en die waren niet goedkoop.
Maar die ene opmerking prikkelde zo enorm, dat ik inderdaad op zoek ben gegaan naar een pc.
Zo gaan die dingen.
Het had Windows 3.11 en ik vond het heel spannend. Het was al heel eng om het alleen al aan te zetten. Laat staan dat je er nog meer mee deed.
In het begin speelde ik er vooral patience (of free cell) op, met als excuus dat ik toch vooral goed met de muis overweg moest leren gaan.
Toen ik tegen mijn dorpsgenoot zei dat het toch wel ingewikkeld was allemaal, zei hij: ‘Ja, je moet je er natuurlijk wel in verdiepen.’
‘Oh.’ Nou, dat heb ik toen maar gedaan. Ik kan me boekjes herinneren van Windows 3.11 en WP 5.1. Toen kreeg ik er inderdaad plezier in.
Toen ik Windows 95 kreeg (niet in datzelfde jaar overigens) was er opnieuw heel veel anders. Zogenaamd stukken gebruiksvriendelijker. Ook had ik nu Word, Excel, Acces. En de boekjes over deze programma’s deden wederom goed dienst.
Mijn eerste ervaring met internet is inmiddels ook alweer zo’n twintig jaar terug. Ik heb even moeten graven in mijn geheugen hoe die gebeurtenis voor me was. Het wil maar niet boven komen, waarschijnlijk wist ik niet wat ik ervan moest denken. Het was met een telefoonmodem, dat wel. Dat geluid wat het produceerde om verbinding te maken, hoor ik nog precies.
Zelfs Praktijk Diploma Informatica 1 en 2 heb ik gehaald, (en tijdens deze cursus heb ik mijn vriendin leren kennen. Zo gaan die dingen) nadat Informatica bij de Open Universiteit een stapje te moeilijk bleek te zijn.
Ik heb zelfs nog een jaar als helpdeskmedewerker gewerkt. Maar dat werd niet verlengd. Ik was toch niet goed genoeg.
In die tijd was ik ook wel bij mensen thuis computerklusjes aan het doen. Tot het op een zeker moment niet leuk meer was. Gewoon op visite gaan lukte niet meer zonder achter een pc te worden gezet.
Ander werk is op mijn pad gekomen en ik heb me niet langer op de hoogte gehouden van de ontwikkelingen die reuze snel gingen en nog steeds gaan, plus dat ik intussen ook gewoon dingen ben vergeten.
Tegenwoordig roep ik net zo vaak als ieder ander de hulp in van een deskundige. In mijn geval mijn vriendin, zo gaan die dingen…