Sinterklaas is weer in het land. Ik heb het altijd een leuke periode gevonden en een opmaat naar nog meer feestelijkheden in december.
Als kind was het mijn moeder die om een hoekje peperbollen door de  kamer strooide en op de lagere school werd er ook veel aandacht  en voorbereiding aan besteedt, met een toneelstuk die we opvoerden voor de ouders, maar natuurlijk eerst ingestudeerd moest worden. Het toneelpodium moest worden opgebouwd en met krijt werden de prachtigste tekeningen in Sinterklaassfeer gemaakt op het schoolbord.
Later hebben we thuis wel lootjes getrokken met de familie, en dan een cadeautje verzinnen met surprise en gedicht. Hier genoot ik van.
Ook ben ik zelf nog een keer Zwarte Piet op een lagere school geweest. Dat was een onvergetelijke ervaring. Ik zag met het schminken mezelf veranderen en ik kende mezelf niet meer terug.
Waarschijnlijk was ik de meest verlegen Piet en ben ik daarom geen tweede keer gevraagd, maar toch…
De landelijke Sinterklaas is ook bij ons in de stad geweest. Ik was vrij en wilde erbij zijn. En er heerste zo’n spanning en blije verwachting, dat er bij mij ook gewoon een brok in de keel schoot.
Inmiddels is het al een paar jaar terug dat ik Sinterklaas heb gevierd, maar ik denk er wel met veel plezier aan terug.

Juist daarom vind ik het zo jammer dat de toon zo is veranderd. Want los van hoe je er over denkt, dingen veranderen nu eenmaal.
Zelf heb ik Zwarte Piet door de jaren heen ook zien veranderen.
Toen ik klein was, was Zwarte Piet een boeman waar je bang van moest zijn. Je moest het hele jaar lief zijn geweest, zei hij dan met een zware stem en een dikke frons, terwijl hij nog eens extra dreigde met zijn roe. Gelukkig was ik altijd heel lief…
Later werd Zwarte Piet, domme Piet en dat was heel grappig.
Nog later werd hij ondertussen beroepsacrobaat, zulke gekke toeren haalde hij uit. Daar had ik wel bewondering voor, hoor.
En weer later kon Zwarte Piet zomaar een vrouw zijn! Ze bleef wel Piet, geen Petra. Dat heb ik niet erg gevonden, wel heel raar, een paar jaar.
Ondanks deze veranderingen bleef het voor de kinderen altijd reuze spannend.

Nu is Zwarte Piet zover dat hij van kleur gaat veranderen, een deel van Nederlandse bevolking vindt de Sinterklaastijd namelijk niet de leukste periode van het jaar.
Toen ik voor Zwarte Piet speelde, zo’n twintig jaar terug, was ik ook zwart geschminkt. Als toen iemand had gezegd dat zwart fout was, had ik dat zeker onwillig afgewezen. Maar als mij was uitgelegd waarom het zoveel mensen stoorde, dan had ik er al veel minder moeite mee gehad. Als ik er dan ook een paar jaar aan mocht wennen.

Voor de kinderen maakt het namelijk niet uit hoe Zwarte Piet eruit ziet. voor hen is het gewoon een reuze spannende, verwachtingsvolle tijd, die moet eindigen met een cadeautje in de schoen. Dat dan weer wel..