Een tijdje terug mocht ik twee personen ophalen in het dorp, mevrouw en meneer. Zij wilden naar de opticien in de stad. Omdat het daar winkelgebied was, kon ik er met de auto niet tot voor de deur komen, maar toch nog redelijk dichtbij.
Ik hoefde alleen de rollator voor meneer te pakken en hem helpen om met de rollator te manoeuvreren tussen de taxi en de vele fietsen die er stonden. Het lukte hem niet om rechtdoor te lopen. Zijn vrouw stuurde hem aan de arm ook een beetje bij.
Hij ging echter maar aldoor naar links, en draaide op die manier alleen maar rondjes. Zijn vrouw was de hele tijd aan zijn mouw aan het sjorren en te gebaren dat hij de andere kant uit moest.
En ben ik weer uitgestapt om te vragen of het wel ging.
Er kwam steeds meer ruimte tussen hem en zijn rollator en hij liep helemaal voorover. Mevrouw gaf aan dat het op deze manier geen doen was, het lopen naar de opticien was geen optie meer en ze wilde met meneer terug naar huis. Dat was evenmin eenvoudig. Hij liep niet de goede kant op. Gelukkig kwam er nog een stel die hulp aanbood. zo lukte het om meneer  terug in de taxi te krijgen.
Ik moet eerlijk toegeven dat ik onder de indruk was van het gebeuren en ik heb verschillende keren gevraagd of ze niet direct door naar het ziekenhuis wilden, of dat ik niet een dokter moest bellen. Maar mevrouw gaf aan dat dit wel vaker gebeurde en zei dat ze liefst naar huis wilde. Daar zou ze de thuiszorg bellen en dan zagen ze wel verder. Thuis aangekomen had hij nog steeds geen richtinggevoel en het was opnieuw een hele toer om hem in de woonkamer in de stoel te krijgen. Hij was wel goed bij kennis en had een grote hekel aan het hele gebeuren, maar het lukte hem gewoon niet om in de juiste richting te lopen. Met gemengde gevoelens heb ik ze achtergelaten.

Later had ik via de WhatsApp contact gezocht met een collega. Hij is toevallig de buurman van het oudere echtpaar. Hij kwam net thuis van een paar dagen weg geweest, dus hij had nog niets meegekregen. Maar hij ging bij hen langs en kon me vertellen dat alles weer zijn gangetje ging. Wel was het hem bekend dat meneer veelvuldig viel en dat mevrouw heel wat met meneer te stellen had.

Nog weer later heb ik mevrouw al verschillende keren in de taxi gehad. Een keer had ze haar man thuis gelaten, omdat het toch steeds lastiger werd voor hem. Later ging ze op bezoek bij haar man in het verzorgingstehuis. Steeds als ze dan bij me in de taxi zat, begon ze over die ene keer. Die keer stond in haar geheugen gegrift.
Die ene keer heeft bij mij ook grote indruk gemaakt. Zozeer dat ik er zo nu en dan aan terug denk. Zozeer dat ik het nu zelfs opschrijf…