Ze reed met haar taxi heel voorzichtig door de straten van de wijk. Duidelijk hoorde ze het geknisperd van de verse sneeuw onder haar banden. De avond was al vroeg ingevallen.
Vanaf de straat had ze soms een mooi inkijkje. Warm verlichte woonkamers met kerstversiering en chic geklede mensen die tijd met elkaar doorbrachten. Maar belangrijker vond ze het om de auto netjes op de rijbaan te houden, daarop was ze geheel geconcentreerd. Ze liep wel wat achter op schema, het ging door die sneeuw nu eenmaal wat langzamer.
Lees verder →

Op een mooie dag in januari mocht ik mijn voor mijn eerste rit iemand ophalen van Geersdijk naar Vlissingen. Rijdend over de Veerse Gatdam was het genieten van de zon die opkwam boven het Veerse Meer, dit zijn van die momenten om te koesteren. Lees verder →

Op 30 juli heeft de rechtbank een uitspraak gedaan, de Bios-groep heeft het kort geding tegen de gemeenten verloren.
Tevens werd ons verteld dat we nog even door zouden rijden tot 1 januari 2016, of tot 1 november als de gemeenten zo snel alles konden inplannen.
Hier word ik zowaar blij van, want ook al weet ik heus wel dat er een eind aan komt. Het geeft toch even een periode van rust in deze roerige tijden.
Ik ga er nu voor het gemak vanuit dat we tot het nieuwe jaar door mogen rijden.
Verder realiseer ik me heel goed dat ik enorm afwachtend ben. Dat is een hele aparte gewaarwording. Normaal gesproken zou ik al druk bezig zijn om ander werk te vinden. Ik hou namelijk niet van die onzekere situaties. Nu wil ik zo lang mogelijk dit werk blijven doen, het werk dat ik met zoveel plezier doe. Het feit dat het hartje zomer is, vakantietijd, en het einde nog zo heel ver lijkt, doet ook een duit in het zakje.
Vijf augustus hoorden we dat de Bios-groep in beroep was gegaan en mijn hart maakte opnieuw een sprongetje. Hoe lang zal het uitstel nu weer langer duren?
Lees verder →

In het verleden heb ik één of twee keer eerder wel eens gedacht, dat ik wilde schrijven. Ik was dan aan het dagdromen dat ik schreef, schrijven zelf deed ik niet!
Wat is er dan gebeurt dat ik nu plots de behoefte voel om mijn kleine muizenissen en frustraties wereldkundig te maken?
Wel, ik ben boos. Boos over de manier waarop mijn leven van het ene op het andere moment zo op zijn kop kan worden gezet en ik kan mijn verhaal bij heel veel mensen kwijt, maar ik voel dat het niet genoeg is. Ik moet mijn ei op nog meer manieren kwijt.
Vandaar dat het idee bij me naar boven kwam om een blog te starten, op deze manier begin ik mijn droom daadwerkelijk te verwezenlijken. Ook al is dat wel apart omdat ik voorheen dus nooit heb geschreven en nu gelijk mijn verhaal voor iedereen online zet, terwijl ik nooit eerder de gewoonte had om ook maar blogs van anderen te lezen.
Lees verder →