In het verleden heb ik één of twee keer eerder wel eens gedacht, dat ik wilde schrijven. Ik was dan aan het dagdromen dat ik schreef, schrijven zelf deed ik niet!
Wat is er dan gebeurt dat ik nu plots de behoefte voel om mijn kleine muizenissen en frustraties wereldkundig te maken?
Wel, ik ben boos. Boos over de manier waarop mijn leven van het ene op het andere moment zo op zijn kop kan worden gezet en ik kan mijn verhaal bij heel veel mensen kwijt, maar ik voel dat het niet genoeg is. Ik moet mijn ei op nog meer manieren kwijt.
Vandaar dat het idee bij me naar boven kwam om een blog te starten, op deze manier begin ik mijn droom daadwerkelijk te verwezenlijken. Ook al is dat wel apart omdat ik voorheen dus nooit heb geschreven en nu gelijk mijn verhaal voor iedereen online zet, terwijl ik nooit eerder de gewoonte had om ook maar blogs van anderen te lezen.

Het geval is namelijk dat ik vanaf augustus 2004 aan het taxi rijden ben voor Taxi Blaakman op Walcheren. WMO-vervoer (Wet Maatschappelijke Ondersteuning). Met mensen met een dusdanige geestelijke en/of lichamelijke handicap, dat ze moeilijk met ander vervoer weg kunnen.
Deze vaste klanten hebben een speciaal pasje dat alleen geldig is in onze regio. Het rayon is overzichtelijk en het duurt dan ook niet lang of je weet ieder straatje en ieder gaatje. Je hebt niets te maken met straattaxi of nachtdiensten, wat ik persoonlijk een groot voordeel vind.
Het voordeel is tegelijk ook het nadeel. De aanbesteding van het WMO-vervoer wordt om de drie jaar opnieuw aan een bedrijf gegund. Je bent dus eigenlijk nooit langer dan drie jaar zeker van je baan, maar gelukkig werd het altijd Taxi Blaakman gegund. Ook al moesten we de regio de voorlaatste termijn delen met Connexxion. De meeste gebruikers kozen voor Taxi Blaakman, dus dat deerde niet.
Bij het opnieuw aanbesteden – nu bijna vijf jaar terug – trok Connexxion zich terug maar mochten we de regio delen met de Bios-groep.
Dit bedrijf was wel actief klanten aan het werven, dus die pakte meer klanten van ons weg. Evengoed hadden we het nog steeds druk genoeg.

In diezelfde maand nam Connexxion Taxi Blaakman over. Ik weet nog wel dat ik heel argwanend ben geweest over hoe dat zou zijn voor ons als personeel. Ik had het vooroordeel dat het een groot, log bedrijf was. Maar na verloop van een paar maanden raakte ik wat meer ontspannen en moest ik erkennen dat Connexxion weliswaar groot en landelijk was, maar ook transparant en heel goed benaderbaar. Ook al is het dan via de mail en de telefoon, omdat er niet constant iemand op de vestiging aanwezig is, en via meerdere personen. Ik raakte zelfs trots om voor Connexxion te mogen werken!

Het contract voor de aanbesteding werd anderhalf jaar geleden stilzwijgend met een jaar verlengd. Dat was raar, ik had nog niet eerder meegemaakt dat dat ook kon en ik kwam er ook alleen achter omdat ik er bij een collega naar vroeg. Na dat jaar werd het voor nog een half jaar opnieuw stilzwijgend verlengd en toen nog een keer met een maand!
Je voelde op je klompen aan dat het de verkeerde kant op ging, ook al omdat tijdelijke contracten van collega chauffeurs niet werden verlengd.
De onzekerheid over het voortbestaan van de huidige situatie groeide hierdoor enorm. Het werd nog eens extra verwarrend omdat het voelbaar drukker werd. Al snel bleek waarom, de Bios-groep verlengde de tijdelijke contracten ook niet, met als gevolg dat hun vaste chauffeurs het te druk kregen en klachten kregen over te lange wachttijden en de klanten onze kant weer op kwamen. De Bios-groep heeft het geluk niet afhankelijk te zijn van alleen WMO-vervoer.
Eind mei werd me in de wandelgangen verteld dat onze centrale opgeheven zou worden en dat de ritten voor het WMO-vervoer vanuit Terneuzen zouden worden verstuurd, door Regie, een bedrijf opgezet door verschillende gemeenten in Zeeland en de Provincie. Dus verandering kwam er sowieso.
Op 5 juni jongstleden moest onze vestigingsmanager ons mee delen dat we de aanbesteding hadden verloren aan TCR (Taxi Centrale Renesse). Vanaf 1 september zouden zij het WMO-vervoer gaan rijden en er zou met drie weken een personeelsbijeenkomst worden gehouden.
Ook al zag je de bui al een tijdje hangen, als het je dan zo definitief wordt meegedeeld, gaat er toch wel wat door je heen. De eerste tijd springen de tranen je spontaan in de ogen en kan je het er niet genoeg over hebben met collega’s en vrienden. Maar ook de klanten in de taxi zijn bezorgd om ons en om zichzelf, want ja, ze weten wat ze nu hebben en het is maar de vraag wat ze krijgen. Als je er zelf al niet mee bezig bent, wordt je er wel mee geconfronteerd, continu.
De Bios-groep ging al vlot naar de rechtbank met een bezwaarprocedure, en omdat dit soort dingen vaak de nodige tijd in beslag neemt, kon per 1 september het WMO-vervoer niet worden overgeplaatst naar TCR.
Bij Connexxion bleef het opvallend stil. Behalve dan dat de personeelsbijeenkomst met twee weken werd uitgesteld, en ook dit ging niet door, omdat de uitspraak van de rechtsgang eerst afgewacht moest worden. Opnieuw een stilteperiode die in je eigen beleving veel te lang duurt.
In de tussentijd ga je babbelen met iedereen die je maar iets wijzer kan maken en zoeken op internet, zelfs op Intranet, maar daar stond ook vrijwel niets.
En dan vraag ik me af: ‘Hoe kan het nou toch ook dat taxi Blaakman, een regionale speler, het wel voor elkaar kreeg om iedere keer de aanbesteding voor zich te winnen en zo’n groot bedrijf als Connexxion is de eerste de beste keer dat ze een bod uit moeten brengen de aanbesteding kwijt!’
‘En hoe moet dat nu met het voortbestaan van onze vestiging op Walcheren?’
Mijn plan is nieuwe ontwikkelingen te publiceren, of ik blijf werken, welke keuzes ik ga maken, welke keuzes ik heb…